“One touch of nature”

Eerder schreef ik in een onschuldige en vrolijke maar zeer oprechte toestand – overigens zonder een reden tot proosten te hebben gehad, voor de duidelijkheid – iets over champagne en vrijheid. Dat weet je misschien nog wel. “Champagne is spelen. En spelen is vrijheid. Spelen is de puurste vorm van liefde.” Zo onschuldig nog… Een oproep om het te laten bruisen en het allemaal te laten zijn. Op die wijze zal ik je voorlopig niet toespreken. Of: ik zal je voorlopig niet tot zulk (haast banale) jolijt oproepen. (Ok, het was niet puur jolijt. Het was oprecht een oproep tot lichter leven.) Maar de wereld is veranderd. En ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik lijk wel een van de weinigen in mijn omgeving die zoiets heeft van ‘nu even niets meer, dan des te sneller weer alles’.

Vrijheid in gevangenschap

De situatie, die ik in deze blog over De stad der blinden beschreef, doet me denken aan het verhaal van Arjan Erkel. Een paar jaar geleden sprak hij bij ons in de organisatie (waarvoor ik toen werkte) over vrijheid in gevangenschap. Een aantal van zijn lessen paste ik toe vanaf het moment dat hij ze uitsprak. Op die manier je autonomie kunnen bewaken, op die manier persoonlijke groei borgen en vrijheid zien in gevangenschap…. Dat inspireerde me tot de bakens van mijn bestaan. En – I know, dat is niet gek – de laatste dagen vliegen zijn woorden constant door mijn hoofd. Misschien moet ik die onschuldige, lichtvoetige uitspraak van dat meisje uit die eerdere blog maar langzaam gaan bijstellen… De wereld is soms eenvoudigweg te hard voor luchtig blij zijn. Hoe goed bedoeld ook.

Vrijheid vieren in 2020

75 jaar vrijheid vieren in isolatie laat me meer dan ooit beseffen wat ik had. Wat ik heb. Wat jij en ik samen hebben. Het stemt me van tijd tot tijd somber als ik zie hoe bedrijven nu in moeilijkheden raken; in welke mate mensen om wie ik geef verdriet hebben; en hoe een mogelijk slechte gezondheid in elke zin in het nieuws benadrukt wordt. Het is zo vreugdevol en tegelijkertijd zo bitter dat we juist dit jaar 75 jaar vrijheid omarmen. In deze situatie. Maar de ironie…. Ik kan er nog geen woorden aangeven en ik kan het gevoel nog altijd niet definiëren. Je herkent de absurditeit ongetwijfeld. Niet gek dus dat ik me steeds vaker door Camus laat verleiden de laatste tijd… Toch ben ik vastberaden: ik zal me never volledig aan zijn woorden overgeven. Ik geloof in een levenswijze waarin we grip hebben op onze denkprocessen, die niet existentialistisch zijn. Dwaal ik af? Ja. Ok.

Van Camus naar Shakespeare…

Het interesseert je mogelijk weinig wat deze hele situatie met mij doet. Maar ik beschrijf het toch even, omdat velen van jullie dit zullen herkennen en het goed is om herkenning in je teksten te stoppen om de lezer bij de les te houden. Snappez-vous? Gaan we dan…

Deze situatie stemt me irgendwo ook heel hoopvol.

Niet per se omdat ik economische kansen zie.
Niet per se omdat ik hoop dat ieder z’n verstand eens leert te gebruiken en verantwoordelijkheid neemt voor zijn eigen gedrag.
Niet per se omdat ik hoop dat meer mensen de verbinding met hun hart en de natuur om zich heen leren te maken.

Ze stemt me hoopvol omdat ze me helpt om de wereld van vandaag te bekijken met de ogen van vandaag. Ik probeer elke ochtend – voor de drukte losbarst – het bos in te gaan. Vroeg dus. Om te fietsen of te lopen. Een boost voor mijn creativiteit en inspiratie. En een geschenk voor mijn fysiek. En maybe een liefdevolle koestering van het laatste beetje vrijheid dat we nu mogen ervaren. God zij dank.

Vanmorgen kwam ik dit stukje kunst tegen in het midden van het bos. Het treffende beeld had me in no time letterlijk op de knieën. (Niet in de laatste plaats om er een aardig plaatje van te schieten.) De boom is overduidelijk ooit door een proces van intern verrotten gegaan, maar ziet eruit als door de bliksem geraakt. Met fantastische littekens die schitterden in de lentezon vanmorgen… Een prachtig kunstwerk, gezien met de ogen van vandaag. Plots was daar een vlaag van de Engelse les. Jaren geleden… In eerste instantie iets met ‘one touch of nature…’ Toen ik verder liep, herinnerde ik me meer en meer frasen en uiteindelijk heb ik het stukje tekst even opgezocht. Voor zijn ‘Troilus and Cressida’ schreef William Shakespeare:

“One touch of nature makes the whole world kin,
That all with one consent praise new-born gauds,
Though they are made and moulded of things past,
And give to dust that is a little gilt
More laud than gilt o’er-dusted.
The present eye praises the present object.”

En van Shakespeare naar Zwolle

Vorig weekend had ik nog de vrijheid om een van de mooiste boekhandels van Nederland te bezoeken. Als een kind in een snoepwinkel danste ik na m’n cappuccino tussen de dichtbundels en buitenlandse literatuur door. (O ja! Ineens krioelde het er van de mensen – hap even naar adem! – en deed een mevrouw haar handschoen in de mond. Waarschijnlijk deed ze dit om ‘m uit te trekken met behulp van haar tanden, maar toch. Ik begreep ook op dat moment het principe van social distancing maar ik vond haar gebaar overdreven…. Eenmaal buiten, waar ik na dat schouwspel snel was, moest ik nog hartelijk lachen om het absurde tafereel dat mogelijk enkel ik had waargenomen.)

Meten is weten, altijd… Dus ook nu!

Bij Waanders kocht ik naast een paar dichtbundels een boekje over Spinoza. “Wie gelukkig wil worden, moet kennis over de wereld vergaren en heldere ideeën formuleren. Dit betekent: kennis van de wetten van de natuur. Onwaarheden en dwalingen bestaan vanwege een gebrek aan inzicht in die wetmatigheden.” Juist. Kennis. Meten. I rest my case. Nu ik zo zit te typen, denk ik toch: “Corinne, geen glad ijs… Laat je niet verleiden tot kritiek. Iedereen doet z’n best en we verenigen.” Maar wie de onwaarheden en dwalingen op het spoor is, weet waar ik nu op doel. I rest my case again.

Tot slot

Het was een heerlijk onsamenhangend stuk waar je waarschijnlijk helemaal niks mee kunt. Maar ach, je weet: het is geschreven door gewoon maar een meisje dat ook niks weet.

Stay strong. Stay at home. Stay healthy.