Als je goed naar de belletjes kijkt,
zie je dat ze stil worden.
Ze volgen een pad langs eenzaam bruisen:
spetterend, spectaculair.
Terwijl in je oor het applaus nog nadreunt,
sterft ieder belletje als het kabbelen bereikt.
Verlegen ontlenen ze hun bestaan in al die tussentijd
enkel aan wat jij onderweg proeven en ruiken wilt.
Een zee van prikkels sterft zonder te leven,
maar ademt juist in dat onherroepelijk gaan.
Een bitterzoet gebeuren, zie je.
Misschien, wie weet…
Proef jij dat ook.