Er ligt een nieuwe pageturner op m’n bank. Niet onaangeroerd, want als het even kan kruip ik er een momentje in weg. De Toscaanse Sandro Veronesi beschrijft het levensverhaal van Marco Carrera dat vol fatale momenten, verkeerde beslissingen en toevalligheden zit. In z’n absurditeit totaal ver van je bed. En tegelijkertijd een uitblinker in herkenbaarheid. Voor wie wil zien. En durft te voelen.
80 vleugelslagen p.m.
De Kolibrie, zo heet het. Vernoemd naar die hoofdpersoon, Marco (onderdeurtje, nullo in de maatschappelijke waardering). Via die hoofdpersonage refererend aan dat kleine vogeltje. Zo’n wezentje dat het voor elkaar krijgt om met zijn kleine lichaam een groots schouwspel voor je op te voeren. Met 80 vleugelslagen per minuut moet je toch echt wel je carbs naar binnen krijgen… Zou je zeggen. En toch lijkt hij eerder bewegingsloos in de lucht te hangen dan zich op een of andere manier in te spannen. De kunst van het leven…?
Veronesi weet ieder detail te laten resoneren. Met gepaste humor verankert hij een beetje hoop in je veins… Best emotioneel, eigenlijk. Maar ook wel verruimend en verhelderend. Want door de emotie heen voel je het branden van de eerste zonnestralen en ga je even op in het leven. Zoals je dat enkel in het voorjaar kunt ervaren. Hij schetst een beeld van beweging, een beeld van leven, dat voor iedereen herkenbaar is. En aan hen die net iets meer van het bitter van het leven hebben geproefd zal het toevalsspel van de mislukkingen zelfs nog wat meer houvast geven. Misschien… Een beetje dan. Het is in elk geval een van de hoopvolle gedachten waarmee ik jou, en ieder, wil aanmoedigen… #ikblijfneerlandica
Hoe kun je sterven en toch blijven leven? Verdwaald in mijn gedachten houd ik me vast aan de woorden van Veronesi… Hij leidt me bladzijde voor bladzijde verder op weg naar het antwoord op die vraag. Ik grijp gulzig zijn hand (die schrijft) en verlies me maar al te graag in zijn woorden.
Champagne, please…
Ik kijk naast me. Een zojuist ingeschonken glas champagne… Het lijkt wel alsof ik ook in dit bruisen de symboliek vind die Veronesi met zijn prachtige zinnen mijn hoofd in droomt. Ik zie haar – noem het dwaas – terug in de met koolzuur gevulde belletjes in het glas. Zodra ze de oppervlakte van de champagne bereiken, ontspringen ze in een minuscuul fonteintje. De belletjes verliezen daar steeds meer vloeistof en dat veroorzaakt een laag van druppeltjes dat boven het oppervlakte van de champagne danst. Sterven en toch blijven leven… Dansend zelfs. Al was het maar in mijn herinnering…
Wist je trouwens dat het juist die sprankelingen boven het glas zijn die een groot deel van alle aroma dragen? Dankzij dat feestelijk springen is het dat je die heerlijk frisse ‘crispiness’ van champagne kunt ruiken…
Genoeg weetjes voor nu… Fijne avond.
